Τα σκέτα μακαρόνια

Πέρυσι η Ελένη, μητέρα τριών αγοριών, όλα κάτω των 10 ετών, δήλωσε συμμετοχή σε ένα εργαστήριο με τίτλο «Διατροφική διαπαιδαγώγηση για γονείς», που διοργανώθηκε στο σχολείο των παιδιών της σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Μαθαίνω Διατροφή. Το εργαστήριο αυτό, κατέληξε να αλλάξει τη ζωή της -ή, τουλάχιστον, το τραπέζι της.

Πριν παρακολουθήσει το εργαστήριο, θυμάται η Ελένη, ότι κάθε μεσημέρι άκουγε τα ίδια: «Δεν το τρώω αυτό. Δεν μπορούμε να φάμε σκέτα μακαρόνια;». Ακολουθούσε καβγάς με τον μικρότερο. Λίγο μετά το μεσαίο παιδί αποχωρούσε από το τραπέζι. «Κάθε μέρα ήταν αυτή η πάλη, η μάχη και ο καυγάς, και ήταν τόσο εξαντλητικό», λέει η Ελένη με έναν αναστεναγμό. “Τώρα έχουμε μήνες να δώσουμε μάχη για το φαγητό. Και τώρα που δεν υπάρχει αυτό το άγχος, είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν νέα πράγματα».

Στο εργαστήριο που παρακολούθησε η Ελένη, παρουσιάστηκε το μοντέλο Διαχωρισμού των Υπευθυνοτήτων ή στα αγγλικά DIvision of Responsibility in Feeding ή SDOR το οποίο έχει αναπτυχθεί απο την παγκοσμίου φήμης διατροφολογό – ψυχοθεραπεύτρια Ellyn Satter και αποτελεί μια πρακτική εφαρμογή της Δημοκρατικής Διατροφικής Διαπαιδαγώγησης. Το μοντέλο SDOR προτείνεται από πληθώρα επιστημονικών οργανισμών όπως είναι η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής ως βέλτιση πρακτική για την διαχείριση της διατροφής και του βάρους βρεφών, παιδιών και εφήβων.

Σκοπός του μοντέλου είναι να μειώσει την πίεση και να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν μια υγιή σχέση με το φαγητό σε όλη τους τη ζωή. “Υπάρχουν κάποια πράγματα που οι γονείς μπορούν και πρέπει να κάνουν και άλλα τα οποία θα πρέπει να αφήσουν στα παιδιά τους”.

Η δημοκρατική διατροφική διαπαιδαγώγηση μπορεί να σώσει την οικογένεια σας από τα σκέτα μακαρόνια!

Για τους οπαδούς της συμβατικής διατροφικής διαπαιδαγώγησης πρόκειται για μια ριζοσπαστική προσέγγιση. Οι γονείς δεν χαρακτηρίζουν κανένα τρόφιμο ως «καλό» ή «κακό» ενώ κανένα παιδί δεν θεωρείται ότι τρώει «πολύ» ή «πολύ λίγο». Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία τιμωρία αν δεν αδειάσεις το πιάτο σου, αλλά ούτε και ντροπή αν ζητήσεις δεύτερο πιάτο. Δεν υπάρχει κανένα αεροπλανάκι ή επιβράβευση όταν καταπιείς μια μπουκιά λαχανικών. Οι γονείς δεν φτιάχνουν ειδικά παιδικά γεύματα, αν και μπορούν να επιλέγουν συχνά τρόφιμα που ξέρουν ότι αρέσουν στα παιδιά τους. Ορίζουν τις ώρες των σνακ και των οικογενειακών γευμάτων, χωρίς να τρώνε ενδιάμεσα, και όλοι συνήθως τρώνε επιδόρπιο.

Είμαι μια από τους επαγγελματίες που έχω εξειδικευθεί στο μοντέλο και ασχολούμαι κλινικά με την εφαρμογή του εδώ και χρόνια. Πραγματικά έχω διαπιστώσει ότι βοηθάει τα παιδιά να μεγαλώσουν με μια υγιή σχέση με το φαγητό και διατηρεί την ώρα του γεύματος ειρηνική και κοινωνική, γεγονός που έχει ένα σωρό άλλα οφέλη. Αποτελεί ένα εξαιρετικό εργαλείο για τους γονείς και μειώνει το άγχος στην οικογένεια. Αν ένα παιδί δεν έφαγε ούτε ένα λαχανικό στο γεύμα, είναι εντάξει. Ο γονιός, ξέρει ότι τους έδωσε την ευκαιρία και είναι σίγουρος ότι κάποια στιγμή το παιδί θα φάει. Η εμπιστοσύνη αποτελεί βασική αρχή του μοντέλου. Αντίθετα, η άσκηση πίεσης ή ο έπαινος υπονοούν ότι το παιδί δεν είναι ικανό να μάθει τρώει.

Κάποιοι γονείς είναι πολύ φοβισμένοι να εμπιστευτούν τις έμφυτες ικανότητες του παιδιού τους να ακολουθήσει τα σήματα πείνας και κορεσμού και να εξελιχθεί τρώγοντας ποικιλία θρεπτικών τροφίμων. Δεν έχουν την υπομονή να βλέπουν το παιδί τους να μην τρώει καθημερινά “αυτό που του κάνει καλό”. Ωστόσο τι είναι αυτό που τελικά θέλουν; Να φάει σήμερα το παιδί τα λαχανικά του ή να μάθει να τα τρώει για μια ζωή;

Αυτό που πάντα λέω στους γονείς είναι ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να τρώνε όλα τα υγιεινά τρόφιμα κάθε μέρα. Είναι το πως τρώνε γενικά που έχει μεγαλύτερη σημασία. Ακόμα πιο σημαντικό είναι η ηρεμία στα γεύματα με το παιδί που επιτρέπει να χτιστούν σχέσεις εμπιστοσύνης που θα το πάνε μακριά και έχουν τόσο μεγαλύτερη σημασία από μια ακόμη μπουκιά ψάρι. Αυτή η σκέψη είναι που αλλάζει όλο το παιχνίδι!