Το βαρος του παιδιου μου

Τα παιδιά είναι φτιαγμένα είναι για να μεγαλώνουν σύμφωνα με τα γονίδια τους

Η απώλεια βάρους ή η αύξηση βάρους πέραν του φυσιολογικού δεν είναι στη φύση των παιδιών. Τα παιδιά έχουν ισχυρά ανθεκτική τάση να αναπτύσσονται σύμφωνα με τα γονίδια τους. Άλλα μικρόσωμα και άλλα μεγαλόσωμα. Χρειάζονται πολλά για να διαταραχθεί αυτή η ισχυρή γονιδιακή τάση.

Πως «παχαίνουν» τα παιδιά

Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, η σύσταση των γευμάτων (π.χ. πολύ άμυλο, πολλά λιπαρά ή καθόλου λαχανικά) δεν αποτελεί παράγοντα ικανό για να μεταβάλλει το γονιδιακά προκαθορισμένο ρυθμό ανάπτυξης ενός παιδιού. Η υπερκατανάλωση γλυκών και φαγητού είναι που το κάνει.

Τι οδηγεί τα παιδιά στην υπερκατανάλωση

• Οι προσπάθειες των γονιών να περιορίσουν τη διατροφική πρόσληψη
• Οι συνεχείς λεκτικές επισημάνσεις
• Η σίτιση χωρίς σταθερό πρόγραμμα και ξεκάθαρους κανόνες

Γιατί τόσοι γονείς μπαίνουν στη διαδικασία του περιορισμού

Πολλοί γονείς σήμερα πιστεύουν λανθασμένα ότι κάθε μεγαλόσωμο παιδί έχει πρόβλημα βάρους ή δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι το παιδί τους δεν είναι τόσο αδύνατο όσο προβάλλεται ως ιδανικό από την κοινωνία.Την ίδια στιγμή πολλοί επαγγελματίες υγείας χρησιμοποιούν λανθασμένα τα διαγράμματα ανάπτυξης και κατατάσσουν ως υπέρβαρα όλα τα παιδιά που αναπτύσσονται σε υψηλές καμπύλες, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το ρυθμό ανάπτυξης τους.

Αυτές οι εσφαλμένες απόψεις ή διαγνώσεις οδηγούν τους γονείς σε υπερβολική ανησυχία και πιέσεις προς το παιδί για να «διορθωθεί» το βάρος του.

Η σίτιση χωρίς πρόγραμμα μιμείται την περιοριστική σίτιση

Κι ενώ η συγκρατημένη – περιοριστική σίτιση αποτελεί κύρια αιτία για την αύξηση βάρους πέραν του φυσιολογικού, στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί και η σίτιση χωρίς πρόγραμμα. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί γίνεται ένας ενοχλητικός «ζητιάνος» φαγητού που τελικά καταφέρνει και παρακάμπτει τους περιορισμούς, τρώει ότι βρει (συνήθως γλυκά), τσιμπολογά ανεξέλεγκτα και τρώει υπερβολικά όποτε βρίσκει την ευκαιρία.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις μάλιστα που οι δύο αυτές κακές πρακτικές σίτισης συνυπάρχουν και τότε τα αποτελέσματα είναι απολύτως καταστροφικά. Το παιδί που η διατροφή του εναλλάσσεται από το περιορισμό στην υπερκατανάλωση είναι εκείνο που παχαίνει περισσότερο. 

Μπορεί ένα παιδί να χάσει βάρος; 

Εδώ θα είμαι κάθετη. Ακόμη και τα πιο φιλόδοξα, διεπιστημονικά προγράμματα διαχείρισης βάρους δεν “καταφέρνουν” να προκαλέσουν μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους σε παιδιά. Παράγουν μικρή ή μέτρια απώλεια, η οποία, χωρίς εξαίρεση, επανακτάται.

Επιπλέον, όλα τα προγράμματα διατροφής με στόχο την απώλεια βάρους υπονομεύουν τη φυσιολογική ανάπτυξη, κάνουν κακό στο παιδί και βλάπτουν τη σχέση γονέα- παιδιού, την αυτο-εικόνα και την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Όσο οι γονείς, προσπαθούν με περιορισμό και λεκτικές επισημάνσεις να αντισταθμίσουν τη φαινομενική ανικανότητα του παιδιού τους να ρυθμίσει τη πρόσληψη τροφής και το βάρος του, το παιδί αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του ως παχύ, λαίμαργο και προβληματικό και τελικά χάνει την ικανότητα αυτορρύθμισης. Τότε ο δρόμος για μια διαταραγμένη σχέση με την τροφή έχει πλέον ανοίξει. Δεν χρειάζεται να φτάσει κάποιος εκεί.